Als coach of therapeut ben je waarschijnlijk gewend om er voor anderen te zijn – altijd, op ieder moment. Je voelt feilloos aan wat een ander nodig heeft, en handelt daar ook naar. Je cliënten, je collega’s, je familie: ze kunnen allemaal op je rekenen. Maar ergens onderweg ben je jezelf uit het oog verloren. Je voelt dat je energie weglekt, je hoofd nooit uit staat en je lichaam steeds vaker protesteert.
Grenzen stellen is voor jou het belangrijkste groeigebied op dit moment. Niet omdat je zwak bent, maar juist omdat je sterk bent. Zo sterk, dat je jezelf vaak wegcijfert om de rust te bewaren of een ander te helpen. Maar wie bewaakt jouw grens? Wie zorgt er voor jou?
Je hebt een enorm groot hart. Mensen voelen zich veilig bij jou en delen makkelijk hun verhaal. Je bent loyaal, betrokken en neemt je verantwoordelijkheden serieus. Je bent vaak de stabiele factor in een onrustige omgeving. Dat is bewonderenswaardig. Maar jouw kracht wordt een valkuil als je jezelf niet meer hoort omdat je zo bezig bent met de ander.
Zonder heldere grenzen vervagen je energie en je identiteit. Je raakt vermoeider, sneller overprikkeld en minder aanwezig – terwijl je juist zo graag echt wil leven en verbinden. Door grenzen te stellen geef je jezelf én de ander helderheid. Je hoeft niet minder zorgzaam te zijn, maar wel zorgzamer voor jezelf.
Je voelt het: zo kan het niet langer. Je wil niet nóg een jaar doorgaan op wilskracht en planningen. Je verlangt naar rust in je hoofd en ruimte in je hart. Als dit resoneert, dan is mijn begeleidingstraject perfect voor jou. Hier leer je stap voor stap hoe je weer stevig in jezelf komt staan, zonder schuldgevoel of perfectionisme.
Je houdt graag de touwtjes in handen. Niet omdat je controlezuchtig bent, maar omdat je diep vanbinnen gelooft dat dingen misgaan als jij het niet goed doet. Je stelt hoge eisen aan jezelf – alles moet kloppen, alles moet af, alles moet verantwoord zijn. De lat ligt niet alleen hoog, hij lijkt vastgeschroefd aan het plafond. Maar perfectionisme heeft een prijs: je ontspanning, je spontaniteit en je levensvreugde.
Loslaten is jouw belangrijkste groeigebied. En dat is spannend, want het voelt alsof je dan je grip verliest. Alsof je dan niet meer voldoet. Maar het tegendeel is waar: door los te laten, kom je dichter bij jezelf en bij de mensen om je heen.
Je bent zorgvuldig, analytisch en betrokken. Je bereidt je goed voor, je denkt vooruit, je hebt oog voor detail. Je cliënten voelen dat ze bij jou in veilige handen zijn. Je werk is van hoge kwaliteit. Maar je innerlijke criticus heeft het stuur overgenomen. Je bent streng voor jezelf, vaak strenger dan voor wie dan ook.
Als je alles perfect probeert te doen, leef je niet echt – je overleeft. Je hoofd staat nooit uit, je hart krijgt weinig ruimte. Door los te laten ontstaat zachtheid. Spontaniteit. Ruimte voor wie jij bent, ook als je even niet presteert. Dat is waar echte verbinding begint.
Je hoeft het niet alleen te doen. Het loslaten van controle en perfectie vraagt om steun, structuur en herkenning. In mijn begeleidingstraject werken we stap voor stap aan een leven met meer rust, vertrouwen en vrijheid. Zodat jij weer kunt ademen, lachen en leven.
Je bent goed in zorgen voor anderen – dat is je tweede natuur. Je luistert, je voelt aan, je biedt ruimte. Maar als het om jezelf gaat, ben je kritisch en veeleisend. Je innerlijke stem is scherp, soms zelfs hard. Je vergelijkt jezelf, je twijfelt aan jezelf, en als je iets niet goed doet, voel je schaamte of schuld. Je vergeet dat je ook maar een mens bent.
Zelfcompassie is jouw belangrijkste groeigebied. Niet als ‘extraatje’, maar als fundament. Want zonder mildheid naar jezelf, blijf je rennen op wilskracht. En dat is op de lange termijn niet vol te houden.
Je hebt een groot hart en een sterke drive om betekenisvol werk te doen. Je bent betrouwbaar, sensitief en verantwoordelijk. Mensen voelen zich gezien bij jou. Je hebt ook veel zelfkennis en reflectievermogen. Maar die kracht richt je vooral naar buiten. Naar binnen toe ben je vaak streng, met weinig ruimte voor je mens-zijn.
Zonder zelfcompassie blijft je energie weglekken. Je blijft doorgaan, voorbij je grenzen, met het gevoel dat je nooit genoeg bent. Maar je bént al genoeg. Door mildheid toe te laten, herstel je verbinding met jezelf. En vanuit die verbinding kun je ook anderen krachtiger begeleiden.
Je mag leren om jezelf dezelfde warmte te gunnen die je anderen zo vanzelfsprekend geeft. In mijn begeleidingstraject gaan we samen aan de slag met zelfcompassie, zonder zweverigheid maar met beide voeten op de grond. Zodat jij weer stevig, zacht en aanwezig kunt zijn – in je werk én je leven.